Vandaag de planning om weer eens op een Provincial of State Campground te verblijven. We hebben gekozen voor Bogachiel State Park.

We kwamen aan in de stromende regen en moesten ons onder een afdakje via de telefoon melden om te kijken of er nog een plek was, maar helaas pindakaas, geen plek meer voor een camper met onze afmeting, de dichtstbijzijnde was ruim 140 km verderop.

Dit zagen we niet zitten. Dus geen Bochagiel!!

We zijn 5 minuten teruggereden naar Forks Visitors Centre om daar te informeren of zijn nog iets weten in de buurt geschikt voor onze camper. Het Visitors Centre was tevens de plaatselijke kamer van koophandel waar we uiterst vriendelijk werden ontvangen door de Dolly Parton van Forks, met net zo'n hoge stem en dito haar stevig in de krul (borstomvang heb ik niet opgelet )

We hadden zelf inmiddels een andere campground gevonden maar die lag pal naast de highway.

Dolly verwees ons naar Quileute Oceanside in La Push op ong 20 min rijden, aan de zee. We hebben ze meteen gebeld of zij nog plek hebben en gelukkig zelfs nog een oceanside plek. Dus snel op weg. We merken onderweg al dat we totaal geen bereik meer hebben op onze telefoon en dus echt in the middle of nowhere belanden. Maar daar eenmaal aangekomen.... Wauw wat een beleving, uitzicht op zee en meteen aan het strand. De sfeer is super relaxed en het blijkt dat we midden in het Quileute Indian Reservation zitten, waar geen wifi en geen bereik van telefoon is.

We trekken meteen onze slippers aan en gaan het strand verkennen, daar ligt het vol met enorme boomstammen die zijn aangespoeld en inmiddels helemaal zijn uitgebeten door het zeezout. 's-Avonds na het eten hebben we de stoeltjes meegenomen naar het strand en hebben heerlijk zitten genieten van het geruis van de zee en de mensen die allemaal bij elkaar komen en heerlijk een vuurtje aansteken, zo chill, iedereen is rustig en vriendelijk!!

10 september gaat de reis alweer verder richting Quinault Rain Forest op ongeveer een uurtje rijden van La Push, waarbij we onderweg weer flink wat buien hebben doorstaan. Voor de lunch gestopt aan het begin van Lake Quinault en daar gevraagd wat de beste RV camping is voor onze camper. Het blijkt dat de Staats en Provinciale parken geen plaatsen hebben voor de camper van ons formaat. Ze verwezen ons naar Rain Forest Resort. Voor we verder gingen wilden we nog een cache doen die daar ook zou moeten liggen.

Hij bleek te zijn verstopt in een soort van telefoon hokje waar geen telefoon meer was maar wel het telefoonboek waarin de logrol was verstopt

Daar aangekomen mochten we een plekje uitzoeken en ons daarna weer bij de receptie melden, we waren op dat moment de 2e camper op het hele veld en het is inmiddels zelfs droog met een twijfelachtige zon.

We zijn hier op zoek gegaan naar een van de grootste bomen van Amerika staan, het is een route met daarin 5 verschillende soorten bomen opgenomen. De 1e bevind zich op steenworp afstand van onze camper en is dan ook snel gevonden. Het is een spar van ruim 1000 jaar oud, niet te omarmen zo breed en 58 meter hoog, daarna op naar de volgende, althans dat was de bedoeling totdat de regen weer met bakken uit de hemel komt zetten, toch maar met snelle tred terug naar de camper. Na deze bui maar koffie gehaald bij de receptie en ons teruggetrokken in onze behuizing op een camping met inmiddels ruim 3 campers. Rond de klok van 20.15 is het inmiddels pikkedonker zo tussen de bossen en aan de rand van Lake Quinault.

11-9-2019

Vandaag een lange rit voor de boeg, we gaan afzakken naar Long Beach Washington, daar hebben we een plek gereserveerd bij Andersen's RV Park on the Ocean. Na ruim 2.5 uur rijden door de bergen komen we redelijk gaar aan op Long Beach.

Daar wacht ons een warm welkom door de dames van de receptie en hond Echo, die tevens achter de balie staat en ook graag even hallo wil zeggen. We worden zelfs netjes in onze plek geholpen door de heren die in een golfkarretje het terrein besturen.

We hebben ons meteen omgekleed en zijn naar het zonnige strand gegaan met onze stoeltjes, even heerlijk genieten van de zon en een verkoelende zeebries. De zee is hier erg ruig en de golven hoog dus is zwemmen niet toegestaan. Dat geeft niets, pootje baden is ook lekker.

We hadden op deze camping ook al meteen het gevoel, hier willen we langer blijven, dus de volgende morgen bij de receptie gevraagd of die mogelijkheid er was en jawel, bijna nog enthousiaster dan wijzelf dat we nog een nacht wilden blijven.

12 september 2019

Ik vroeg gekscherend aan Eric of er niet ergens een Geocache event in de buurt was ivm aankomende cito 21 september, wat blijkt er is er een op 12 september in een kroeg in het centrum van Long Beach. We besluiten ons in te schrijven.

Eerst gaan we naar de andere kant van Long Beach om naar de Light House te gaan, een forse klim met adembenemend uitzicht op Cape Disappointment, daarna weer terug naar Long Beach om koffie te drinken en te winkelen.

We besloten met de bus naar de kroeg te gaan. We vroegen bij de receptie waar de bushalte is, antwoord: langs de weg met je arm zwaaien en ze stoppen voor je. Zo gezegd zo gedaan, busje komt --> zwaaien--> busje stopt en voor 85 dollarcent mochten we met z'n tweetjes mee en stopte de busmevrouw zelfs voor de deur van de kroeg.

Daar aangekomen dachten we eerst dat we verkeerd waren, het was er een soort bejaardensoos Is het echt wel hier?? We vroegen het aan het personeel en inde hoek zat een vrouw met Smurfenblauw haar oorbel in d'r neus en een geo tatoo met een log/gastenboek. We hebben ons gemeld en verder me verbazing om ons heen gekeken--. dit is echt hilbillie countrievrouwen met hele grote wijde spijkerbroeken, haren in alle kleuren van de regenboog ondanks de hoge leeftijd Sommige zijn door het gemurmel niet te verstaan. We mochten aan een tafel gaan zitten en hebben wat te drinken besteld, ondertussen werd er al roepend gevraagd who are the guys from the Netherlands?? Voorzichting de hand in de lucht en voor we het wisten zaten we met Konny en Dell aan tafel die 3 weken geleden nog in Kinderdijk waren geweest. Ze zijn denk ik rond de 75-80. Konny d'r huid voelt aan als leer doordat zij overwinteren in Palm Springs, Zij wonen in een camperbus waarachter zijn hun "normale" auto koppelen en rijden allebei nog, alleen Dell mag niet meer in het donker rijden. Na even gezellig te hebben gekeuveld ging het event dan toch echt beginnen. Er waren wat prijzen te winnen met de meest stomme spelletjes zoals bv wie zijn sleutelbos is groter dan die van Smurfin (de gastvrouw met het blauwe haar). Ze hadden een ook band gescoord tot grote ergernis van Konny die gek werd van de herrie Er was op de momenten dat de band speelde ook geen gesprek meer mogelijk hetgeen jammer was, het event zou dan ook buiten op het terras plaatsvinden maar aangezien vanaf 18.00 uur de regen weer eens met bakken uit de hemel kwam, en het event om 18.30 uur begon, zaten we met zijn allen in het kroegje gepropt inclusief band. We wisten ongemerkt toch nog 1 spel te winnen door het team te zijn die het verst vanaf de eventlokatie woont. We kregen een TB die we vanaf hier ergens de wereld insturen.

Na ook nog een hapje te hebben gegeten, was het de bedoeling met een soort Uber terug naar de camping te gaan, maar daar wilde Konny niets van weten, ondanks dat zij op de andere kant van Long Beach zitten, stond ze erop ons naar onze "RIG" (dat is zo'n megacamper en daarbij vergeleken hebben wij een minicampertje) te brengen. Ze heeft ons letterlijk voor de deur afgezet en na uitvoerig te hebben bedankt voor de rit waren we weer thuis met de ervaring van een bejaardenevent rijker.

Vroeg in de veren want morgen de lange reis richting Portland.